Забити в мълчаливите
дебри на времето
хвърляме надежди
сякаш изтънели рибарски мрежи
понякога улавяме хлъзгави, блещукащи
твари – (медальони на ненапразен,
но нежелан улов.)
и ги освобождаваме,
за да освободим себе си –
трудно, но ненапразно
носим се по изгреви и залези
в дюните на потъващото минало,
позеленелите, разчупени миди,
полепнали по бръчките ни ще доказват:
златната рибка е пяла
арии в ръцете ни.